فضل بن یونس عن ابی الحسن ع قال قال لی :
أَکْثِرْ مِنْ أَنْ تَقُولَ اَللَّهُمَّ لاَ تَجْعَلْنِی مِنَ اَلْمُعَارِینَ وَ لاَ تُخْرِجْنِی مِنَ اَلتَّقْصِیرِ قَالَ قُلْتُ أَمَّا اَلْمُعَارِینَ فَقَدْ عَرَفْتُ فَمَا مَعْنَى لاَ تُخْرِجْنِی مِنَ اَلتَّقْصِیرِ قَالَ کُلُّ عَمَلٍ تَعْمَلُهُ تُرِیدُ بِهِ وَجْهَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَکُنْ فِیهِ مُقَصِّراً عِنْدَ نَفْسِکَ فَإِنَّ اَلنَّاسَ کُلَّهُمْ فِی أَعْمَالِهِمْ فِی مَا بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مُقَصِّرُونَ 1
ترجمه:
فضل بن یونس از حضرت ابى الحسن (موسى بن جعفر) علیه السّلام حدیث کند که آن حضرت بمن فرمود:
این دعا را بسیار بخوان: [اللهم] لا تجعلنى من المعارین و لا تخرجنى من التقصیر» (یعنى بار خدایا مرا از عاریت داده شدگان (ایمان) قرار مده: و از تقصیر بیرون مبر).
گوید: من عرض کردم: اما عاریت داده شدگان، معنایش را دانستم، آیا معناى «مرا از تقصیر بیرون مبر» چیست؟ (و یعنى چه؟) فرمود: هر کارى را که بخاطر خداى عز و جل انجام دهى پس خود را در آن کار پیش خود مقصر بدان، زیرا که همه مردم در کارهایشان میان خود و خداى عز و جل تقصیر کار و مقصرند. 2
