اینک، این حسین است...
این روزها اربعین واژه آشنایی ست. از کوچک و بزرگ که بپرسی آن را می شناسد. نه انگار که تا چند سال پیش، کمتر کسی می دانست که پیاده روی اربعین یعنی چه؟
خیلی عقب نرویم... تا بیست سال قبل اگر به کسی می گفتی دو ملت ایران و عراق روزی در راهی واحد و مشترک قدم می گذارند و برای هم ار جان مایه می گذارند، نگاهی از ترحم و دلسوزی برویت می انداختند و به خاطر بلاهتت برایت تأسف می خوردند. که چه ساده لوح و پرت هستی! انسان که با دشمن خودش متحد نمی شود!! هر چند که امروزه نیز کسانی هستند که از روی عمد یا غیر عمد هنوز باور ندارند و البته کسانی هم هستند که منافقانه تلاش می کنند این واقعیت را یا انکار و یا تمسخر کنند که تا دیروز به خون هم تشنه بودید و امروز فدایی هم شده اید. خصوصا که در سالهای اخیر، بعد از پیدایش و زایش نطفه منحوس داعش و بروز جنبش مدافعان حرم که این تعجب، بیشتر هم شد.
همان رزمندگان قدیم و آموزش دیدگان جدید مکتب جبهه و دفاع مقدس در عراق و سوریه در کنار عراقی ها و سوری ها جنگیدند و در یک خاک و برای یک هدف به خون غلطیدند و شهید شدند.
بگذریم...
امروز اما، با تمام شیطنت های رسانه ای و جنجال های امنیتی، مردم فارغ از هر چیز دیگر فقط به یک چیز فکر می کنند. "حب الحسین یجمعنا" این کلید واژه وحدت امروزین ماست.
وقتی کشیش مسیحی و راهب بودایی و هندو به زیارت اربعینی حسین علیه السلام می آیند، حضور امت شیعه که تعجبی ندارد.
جاذبه حسینی هر قلب آماده و سالم و بی نفاقی را جلب می کند. و همه را در رودخانه اربعین می ریزد و در فرات عشق حسین علیه السلام، غسل زیارت می دهد. و این وحدت وجود حسینی ست که دلها را به یک مسیر می برد. و صراط مستقیمی ست که قرآن آن را یگانه راه هدایت می داند. و از راههای دیگر برحذر می دارد.
وَأَنَّ هَذَا صِرَاطِی مُسْتَقِیمًا فَاتَّبِعُوهُ وَلَا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِکُمْ عَنْ سَبِیلِهِ ذَلِکُمْ وَصَّاکُمْ بِهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ 1
اربعین اتصال به دریای لطف و توبه الهی ست. اربعین همان بغض رازآلود نهفته در دل تاریخ است که اینگونه می شکند و می شکفد، و فریادش را بر جان خفته بشریت می زند. شاید انسانیت بشر امروز را بیدار کند. بشر امروزینی که در جهل مدرن و تکنولوژیک خود فرو رفته و اخلاق و انسانیت را به اسارتگاه شهوانی خود آورده است.
اینک، این حسین است که از دل تاریخ فریاد می زند و انسان را به آزادگی و وارستگی فرا می خواند. بی رنگ و نژاد و جنس و ملیت...
اگر شوت و نژادپرستی و جهل بگذارد...
1. آیه 153 سوره انعام
