ای ماه تر از ماه

 

حضرت عباس علیه السلام

پایمردی، ادب، اخلاق حسنه، وفاداری، شهامت و شجاعت، گذشت، حیاورزی، بندگی خالصانه، سخاوت و... همگی خصوصیات مردی را روایت می کند که او را سرچشمه بسیاری از نیکی ها می دانند.

و درباره هر کدام از صفات بالا سطوری بلند بالا می توان نوشت، سالها سخنوری نمود و قلم فرسایی کرد.

درباره عباس بن علی علیهما السلام می گویم. کسی که در بین مردم به جود و بخشش معروف است. و از این رو او را باب الحوائج می خوانند. و چه کسی است که تا کنون کرامت یا فضل و بزرگی از او نشنیده باشد.

او را به وفاداری اش می شناسند. چرا که امان نامه های دشمن را رد کرد. با اینکه می توانست بپذیرد و عافیت پیشه کند. اما مردانگی را اختیار نمود.

مردمان هر چه او را بستایند و بنامند و معرفی کنند، بازهم کمال او محسوب نمی شود. و تنها خود را با معرفی او می نمایانند. چرا که او فوق همه این صفات است. اما وقتی امام معصوم او را تمجید نموده و لب به مدح و ستایش می گشاید، قضیه فرق می کند.

اینجا عباس است که به خود می بالد. که کردار و منش او مورد پسند مولایش قرار گرفته است.

امام صادق علیه السلام او را بنده صالح خدا و صاحب بصیرت عمیق و ایمان نافذ دانسته است. و امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در زیارت ناحیه مقدسه او را ستوده و تکریم نموده است. پس جایگاهی بس عظیم و مقامی بلند در نظر رکن عالم هستی دارد.

شهدا مقامش را رشک برده و آرزو می کنند. تا جایی که امام سجاد علیه السلام فرموده اند: عموی ما عباس علیه السلام در قیامت جایگاهی دارد که همه شهدا به او غبطه می خورند.

چهره اش را نمی دانم، ولی او را ماه توصیف نموده اند. درخشش چهره اش نه فقط به زیبایی، که به هدایت گری و مردانگی مشهور بوده که مقبولیت داشته و زبانزد بوده است. گویا خداوند در او همه چیز را تمام و کامل آفریده است. هم صورت و هم سیرت. لذا عجیب نیست که امام محبوب انبیاء و اولیاء حضرت سید الشهدا علیه السلام فرمودند: جانم به فدایت، برادر.

خرد و فضل او نیز چون چهره اش درخشان است. او را از نوجوانی "ابوالفضل" می خواندند.

رشید بود و دلاور. او همان نوجوان نقابدار سپاه علی علیه السلام در صفین است که وقتی به میدان آمد، دلهره و اضطراب سپاه معاویه را در برگرفت. معاویه "ابن شعثاء" را که قهرمان نامی و مدعی نبرد بود، به جنگ این نوجوان فرستاد؛ اما او فرزندانش را فرستاد. تا اینکه هر هفت پسر او کشته شدند و عاقبت خود او نیز به پسرانش پیوست. همه با تعجّب و حیرت به این نوجوان نقابدار شجاع نگاه می کردند. که امام علیه السلام او را پیش خود خواند و نقاب را برداشت و پیشانی اش را بوسید. همه با تعجّب دیدند که او عباس پسر امیرالمؤمنین است.

هر وصفی از اوصاف او دریایی عمیق است. اما سطور را مجال اطاله نیست. و به این اندک اکتفا می کنم. در وصف او فقط همین را می توان گفت که او "عباس" پسر امیرالمومنین و برادر حسین است.

میلاد پاکش بر همه فرهیختگان مبارک