بیماری های اجتماعی یکی پس از دیگری...
وقتی به گوشه گوشه شهر می نگرم، گاهی چیزهایی خودنمایی می کند. خوب یا بد، زشت یا زیبا...
البته از جامعه ما که عمدتا از بیماری های عدیده رفتاری و اجتماعی رنج می برد انتظار چندان زیادی نباید داشت. هر روز جنجال و جدال خشونت، انواع کلاهبرداری های مالی و ... و زور گیری ها و هزاران بیماری دیگر در ابعاد بزرگ و کوچک، چیزهایی ست که شاهدش هستیم.
اینجاست که اهمیت برخی مسائل بیشتر خودنمایی می کند. مثلا اگر خانواده ها نسبت به تربیت فرزندان خود اهتمام داشته و اندکی توجه به خرج می دادند، بسیاری از معضلات امروزه را شاهد نبودیم...
و چه زیبا امام سجاد علیه السلام در صحیفه سجادیه فرموده اند که: خدایا، مرا در تربیت و ادب نمودن فرزندان و نیکی کردن به آنها یاری نما.
اول اینکه باید در تربیت ایشان کوشید و دوم اینکه باید از خداوند هم یاری خواست.
شیوه تربیت هم مهم است. چگونه تربیت کنیم و چه بگوییم؟ البته گاهی هم لازم است تربیت نکنیم. آیا همین که خوراک و پوشاک و مسکن را تامین کردیم، به هدف و نتیجه رسیده ایم؟ و باید انتظار داشته باشیم که خودبخود آموزه های دینی و اجتماعی و اخلاقی و... را فرا بگیرند؟! بدون کم و کاست!
و چه زیبا امام صادق علیه السلام فرمودند که: به فرزندان خود سه چیز را بیاموزید، 1. عشق به پیامبرتان را 2. محبت به اهلبیت او را 3. خواندن قرآن را... و چه مشکلات تربیتی را که این سه حل نمی کنند...
مصیبت بزرگ آنجا ست که والدین این ناهنجاری ها را به گردن دیگران می اندازند و به جای محکوم کردن خود، به دنبال مطالبه از دیگران هستند.
در این بین نیز البته سیستم آموزشی ما کم بی تقصیر نیست. در طول 12 سال دوران آموزش عمومی به جای دروس بی خاصیت و بی ارزش زمان بر، که حتی در طول 300 سال زندگی یک انسان هم یک بار به کار نمی آید، می توان بسیاری از مفاهیم مفید تربیتی و اخلاقی و اجتماعی را منتقل نمود. تا وقتی فرد پا به عرصه اجتماع می گذارد به جای طلبکار بودن از زمین و زمان، کمی با وظایف خود آشنا شود. و عجیب است که در دوران آموزش عمومی بیشتر بر روی حقوق فردی و اجتماعی تکیه می کند، و دریغ از تبیین وظایف فردی و اجتماعی
و ثمره این سبک آموزشی همان مشکل پیش گفته است. وقتی کسی با حقوقش آشنا شود بی آنکه بهره ای از فهم وظایف خود داشته باشد، به انسانی تبدیل می شود که طلبکار، غرغرو، بی ادب، حق بجانب، از خود مچکر و... است. در حالی که حاضر نیست حتی قدمی برای رفا دیگران بردارد. و از آن طرف دیگران را برای رفاه و لذت خود مورد استثمار قرار می دهد.
تمسخر کردن اقوام و اشخاص، خصوصا کسانی که دارای نقص ظاهر هستند، سرک کشیدن در زندگی خصوصی مردم برای کسب اطلاعاتی جهت تفریح و یا سوء استفاده های مختلف، سوار شدن بر گرده دیگران و باجگیری های محترمانه و غیر محترمانه و... همگی محصول این سبک تربیت بیمارگونه و آلوده به ویروس لیبرال گرایی تربیتی است.
بیاییم با تربیت صحیح، از بیماری های اجتماعی و اخلاقی شهر و کشورمان بکاهیم...
به امید روزی که شاهد هیچ معضل اجتماعی و فرهنگی و اخلاقی و ... نباشیم.
آمین...
